domingo, 8 de enero de 2012

Una locura llamada Dakar

En momentos de tranquilidad como el de hoy, disfrutando de la jornada de descanso, me siento a pensar un poco lo que he hecho. Llego al ecuador de la carrera en 51ª posición, tres puestos más atrás que el año pasado. No importa. Lo del depósito ha pasado factura y ha condicionado mucho, pero así es el Dakar y hay que aceptarlo. Lo que percibo es que, a diferencia del año pasado, siento que tengo mucho más control sobre el ritmo que debo llevar y cómo tengo que hacer las cosas.

El Dakar de 2011 fue mi primera vez, la novedad, el momento en el que vi cumplido mi sueño de infancia. Ahora la vivencia tiene otros matices. Ya no soy la novata, aunque aun no me considero una experta en los raids. El trial sigue siendo la parte más importante de mi profesión y todavía tengo mucho que aprender y por mejorar.

Mi objetivo sigue siendo terminar, que por sí solo ya es un reto en una carrera tan dura y compleja como el Dakar. Los primeros días no han hecho más que corroborar esa idea que a veces se percibe como un tópico. El Dakar no es un juego. Cada día nuestra integridad física se pone a prueba, no sólo por si somos capaces de resistir los 45ºC bajo el sol, o los largos kilometrajes que tenemos que superar llenos de obstáculos; la vida está en juego, aunque no seamos conscientes de ello. Los que montamos en moto no solemos hablar mucho del tema, pero cuando me preguntan qué es lo que más temo la respuesta es siempre la misma: una mala caída. Sé que muchos no lo entenderán, pero la moto es mi vida, mi profesión y mi pasión.

No sé aun cómo acabará esta historia, no sé si yo la acabaré. En 2011 llegué a la etapa de descanso sacando pecho y diciendo “pues creía que esto del Dakar iba a ser más duro”. No sabía lo canutas que las pasaría tres o cuatro días después. Como entonces, no sé que sucederá la próxima semana, pero este año he sufrido más, y eso que me siento más fuerte que nunca. Sólo sé que el Dakar sigue siendo una auténtica locura. Y debo estar loca, porque me gusta.



11 comentarios:

Leyend dijo...

Solo el que monta en moto, el que busca su mínimo espacio para cogerla, para saborearla y para sentirla, es capaz de entender esa sensación de miedo y satisfacción, que tan bien se mezclan para dibujarnos esas sonrisas.

Disfruta, con respeto pero disfruta, que mientras tanto, nosotros te veremos con orgullo y envidia de verte disfrutar y sufrir, y no poder estar ahí.

Gas... siempre gas!

The blue blogger dijo...

Ánimo Laia, te gusta, y haces que nos guste mas al resto. Estamos contigo en esa gas-gas. David Barrionuevo.

rafalisboa dijo...

Desde aquí haré fuerza... A por todas!

SuperMaFete dijo...

Muchos daríamos lo que fuera por estar donde estás tu ahora. Desde aquí sólo darte las gracias por ser tan cercana con la gente que te sigue y vive tu misma pasión, retransmitiendo ya no el aspecto deportivo de la carrera, sino el emotivo, que a fin de cuentas, es lo que más nos llena a los que quisiéramos seguir vuestros pasos, y el que sólo entendemos bien los que alguna vez hemos estado perdidos por la naturaleza con una moto.

Un abrazo, sigue con esa templanza y fuerza, y muchísimos ánimos para seguir adelante. Espero volver a verte en Bassella este año :)

Rafael Fernandez dijo...

Laia, Mucha suerte en esta segunda etapa, te he visto por TV en Catalunya a fines del mes de diciembre, y ahora espero verte pasar por el desierto, de Ica ciudad que me a albergado desde hace 20 años! Pues estaré por la duna la avispa, si deseas mas información sobre la geografía de este terreno puedes contactarte conmigo a mi correo rafaeljos@gmail.com, he recorrido mucho, esa zona en quat’s y en auto. Molta Sort

Chencho Sergio dijo...

Eres la novia perfecta... no te cabrearías por coger la moto los domingos, ni mirarías mal por cenar leyendo la motociclismo......;)bromas aparte un resumen muy bueno de estos días de Dakar y de lo que sientes... decirte que con calma y mente fría que te lo llevas otra vez, un besazo muy fuerte.

Trirunner (Carlos) dijo...

La locura de vivir las cosas que a un@ le apasionan es lo que nos mantienen vivos, ser nosotros mismos. Así que adelante, disfruta y sufre el Dakar, que con tu tenacidad, disciplina y voluntad, seguro que nos vuelves a dar una alegría.
Ánimo Laia!!

stop and smile dijo...

Hola. Fa anys que et segueixo, des de ven petita el meu pare m’ha parlat de tu i de tots els altres trialeros, es un apassionat del motor i m’hi ha enganxat totalment.
Disfruto moltíssim en veure’t corre, simplement m’encanta.... Doncs res donar-te les gracies per aquest blog , tot el meu suport des de Barcelona i molts ànims. Salut i benzina.

Unknown dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Unknown dijo...

El 8 de Enero (dia de descanso del Dakar), escribiste esto, ahora solo queda que dejes de lado un poco las entrevistas y te tomes un dia de descanso a ver si nos cuentas algo mas.
Felicidades Campeona.

Cariños desde Chile

Munitibar HLHI dijo...

Ongi etorri gure herrira. Eskerrik asko gurekin argazkia ateratzeagatik. Sorte on Munitibarren munduko enduro txapelketan. Ondo pasatu gure artean zauden egunetan.
Munitibarko eskolako ikasleak.
Bienvenida a nuestro pueblo. Gracias por haber aceptado la invitación de hacerte una foto con nosotros.Que tengas suerte en el campeonato de enduro en Munitibar.
Alumnos de la escuela de Munitibar.